Ik ben drie en ik weet het niet! En? Herken je het? Bizar he! Ik ga je even meenemen in mijn gedachtes en kennis over deze leeftijd van drie jaar.
Kinderen van drie zijn ontzettend aan het ontwikkelen, ontdekken, ze horen alles, ze zien alles, ze begrijpen meer. Dat is ontzettend veel voor zo’n klein breintje. Wat gebeurt er met ons als we te veel aan ons hoofd hebben? Dan zijn we niet te genieten, we zien moe, chagrijnig, snel geïrriteerd etc. Dit is precies wat er gebeurd bij een kind. Alleen het kind heeft geen idee waarom hij zich zo voelt, wij wel. Heftig eigenlijk dat je zoveel dingen voelt maar er nog zo slecht een naam aan kunt geven en het enige wat je kan doen is in paniek raken. Zo belangrijk om hier als ouders je armen open te slaan en je kindje te omarmen en helpen met deze gevoelens.
Mijn dochter is nu drie en ik zal je zeggen ze weet het soms echt even niet! ‘Ik wil pasta op mijn brood’ zegt ze. Ik een broodje pasta gemaakt. Ik zet het voor haar neer en zeg ‘Kijk eens lieverd hier heb je je broodje pasta’. ‘Nee ik wil geen pasta!’ zegt ze. Ik mag weer even tot 100 tellen na de zoveelste keer. Ja, laten we wel eerlijk blijven. Het is gewoon best pittig en soms heel moeilijk om rustig te blijven. Want dit is één voorbeeld, die zich wel 4 tot 5 keer herhaald op een dag en dat is niet niks.
Mijn man en ik lagen laatst lekker op de bank toen hij zij ‘Maar schat, wat gaan we hieraan doen?’. Waarop ik antwoord ‘Uhm, niks!’ Mijn man schoot keihard in de lach. Dat is eigenlijk maar het beste wat je kunt doen. Deze “Ik ben drie en ik weet het niet” fase is gewoon heel intens en daarvoor heb jij als ouder gewoon heel veel geduld nodig. Belangrijk is om duidelijke grenzen aan te geven en duidelijk te communiceren tegen je kind.
Om terug te komen op mijn voorbeeld. Ik heb mijn dochter niet aangeboden een nieuw broodje te kiezen. Nee integendeel. Ze heeft gekozen, ze heeft gekregen en dat is wat ze mag eten. Door in te gaan op haar emoties, energie en haar te geven wat ze wilt. Zorg ik niet voor meer tevredenheid, maar onduidelijkheid. Ze is op dat moment opzoek en ze verwacht van mij als ouder dat ik haar die grenzen geef. Haar hoofdje zit al zo vol met alles wat ze ziet en hoort. Het is aan mij als ouder om die duidelijkheid aan te bieden zodat ze weet waar ze aan toe is en wat ze kan verwachten.
Probeer in je duidelijke communicatie rustig en luchtig te blijven. Je kindje heeft jouw rust harder nodig dan ooit tevoren.
Ga niet mee in de emotie van je kind, maar benoem de emotie die je ziet bij je kind. Ik ga niet zeggen dat het altijd lukt. Mij lukt het zeker niet altijd om rustig te blijven en geduld te hebben. Ik ben ook maar een mens en mijn geduld is ook wel eens op, ook met die ellenlange pedagogische ervaring die ik met me meedraag.
Maar ik kan je vertellen (ook uit ervaring) dat het echt veel productiever is als je als ouder rustig blijft en niet meegaat in de emotie van je kind. Door te benoemen ‘ben je verdrietig, boos, bang etc.) maak je de emotie begrijpelijk voor je kind en kalmeert het kind veel sneller. Het kind voelt ze gehoord, begrepen en gezien.
Heb je na het lezen van dit stukje nou vragen of extra tips. Stuur dan gerust een mailtje. Samen staan we sterker en kunnen we elkaar misschien helpen.
Meld je aan voor de nieuwsbrief. Dan houden wij je op de hoogte, dit wil je niet missen!
